Rozdział 13. - Love is in the air!

Rozdział 13.

Perspektywa Lily.

Robił to po raz kolejny. Podeszłam bliżej i spojrzałam na niego zmartwiona.
- Nie rób tego. - szepnęłam mu do ucha. Nie odezwał się. - Pomaga to chociaż?
- Nie. - powiedział cicho, ledwo co go usłyszałam. - Ale z każdą kroplą krwi, jest mi trochę lżej.
- Proszę. Nie krzywdź się. - szepnęłam i pogładziłam go po włosach, a po policzku spłynęła mi łza. - Błagam.
- Lily, to nie pomoże. - mruknął.
- Ja cię bardzo proszę. Błagam.
- Nie Liluś. Nie.
- Rose by była bardzo zła. - mruknęłam.
- Nie mów o niej. - szepnął patrząc na pokaleczone przedramię. Wśród wielokrotnie rozdrapywanych blizn było przekreślone imię Rose, dotknął je delikatnie palcem. Wstałam i spojrzałam na niego zmartwiona. Podniósł powoli na mnie wzrok, po policzku spłynęła mu łza.
- Hugo... - szepnęłam. - Spokojnie.
- Zostaw mnie samego. - powiedział cicho i przetarł wierzchem dłoni łzy. Spojrzałam na niego ponownie.
- Nie zrób czegoś głupiego. - przytuliłam go mocno. Łzy napłynęły mi do oczu i poleciały po jego bluzie.
- Obiecuje. - szepnął i mnie puścił. Skinęłam głową i ruszyłam do wyjścia. Pobiegłam do lochów. Zapukałam w ścianę, nikt nie wychodził. Czekałam jeszcze jakiś czas, w końcu z korytarza obok wyszedł Scorpius.
- Potter? - spytał. - Co tu robisz?
- Zawołaj Rose, to baaaardzo ważne! - No Okej. - westchnął, powiedział hasło, wszedł do środka i po chwili z nią wrócił.
- Lily, dostaniesz ten eliksir miłosny. - szepnęła.
- Wiem i się cieszę... - zaczęłam.
- Okej sprawa załatwiona, panno Lizusko. - powiedziała znikając za ścianą.
- Rose! - krzyknęłam. Stanęłam przy ścianie i się po niej osunęłam. Położyłam głowę na kolanach i zaczęłam płakać. Jej brat się krzywdzi, a ona mi wyskakuje z eliksirem miłosnym! Wstałam i poszłam na błonia. Spojrzałam na jezioro, podeszłam i usiadłam na jego brzegu. Nie kryłam łez, szlochałam najgłośniej jak umiałam. Myślałam o Hugo... O jego ranach... O jego łzach, które nie tak łatwo wywołać...

Perspektywa Hugo.

Siedziałem w wieży astronomicznej, łzy spływały mi po policzkach. Myślałem o Rose, Lily i wszystkich ważnych dla mnie osobach. Spojrzałem na rany, były wielokrotnie rozdrapywane. Dotknąłem blizny - przekreślonego imienia Rose. Wyjąłem z kieszeni małe, eleganckie pudełko, jak te w których są pierścionki zaręczynowe. Otworzyłem je powoli, znajdowała się w nim żyletka. Wziąłem ją do ręki, a pudełko odstawiłem obok siebie. Przyłożyłem ją do przedraminia i wykonałem pewny ruch, z rany wypłynęła świeża krew. Ulżyło mi trochę. Dotknąłem nowej rany i syknąłem cicho z bólu. Usłyszałem kroki, szybko zaciągnąłem rękaw bluzy i schowałem żyletkę do pudełka, a te dałem do kieszeni. Po chwili w drzwiach pojawił się James. - Hugo? - spytał. - Co tu robisz?
- Siedzę. - szepnąłem i uśmiechnąłem się głupio. Potter zmierzył mnie podejrzliwym wzrokiem, który dłużej zatrzymał na moich rękach. Również na nie spojrzałem, krew z ran przesiąknęła mi trochę bluzę.
- Zdejmij bluzę, natychmiast! - rozkazał i patrzył na mnie zmartwiony.
- Po co? - udawałem zdziwionego, wiedziałem o co chodzi.
- Wiesz o co chodzi, Hugo! - krzyknął. Westchnąłem głośno i zdjąłem bluzę. - Nie mów Rose. - szepnąłem łamiącym się głosem.
- Hugo to ci w niczym nie pomoże, będzie tylko gorzej! Uwierz! Ta blizna? To wtedy gdy się kłóciliście? - spytał wskazując przekreślone imię Rose.
- Tiaaaaa. - mruknąłem.
- Hugo! Nie rób tego, pomyśl o rodzicach, o Rose, o Lily, o babci Molly... O dziadku Arturze, który to widzi z nieba! - szepnął. Zagryzłem wargi powstrzymując łzy.
- Lily wie.
- I nikomu nie powiedziała?! - spytał zdziwiony.
- Jej się pytaj. - wzruszyłem ramionami.
- Hugo, obiecaj, że tego już nigdy więcej nie zrobisz.
- Obiecuje, postaram się. - szepnąłem.
- Zamiast się ranić, przyjdź do mnie, okej? - spytał z troską.
- Okej. - mruknąłem. - Dzięki James.
- Nie masz za co. Nie rób już tego! - krzyknął.
- No okej. - mruknąłem mierzwiąc płomienno rude włosy.

Perspektywa April.

Siedziałam w swoim „mieszkaniu" przy dębowym biurku. Nie robiłam zadań, czy coś w tym stylu. Szukałam informacji na temat Josepha i Amuletu Wszechmocy. Z lektury o Insygnium wyrwał mnie dziwny dźwięk. Spojrzałam na okno, zobaczyłam za nim nietoperza walącego sobą w szybę. Pomyślałam o konsekwencjach wypuszczenia stworzonka, ale zrobiłam to. Nietoperz usiadł na podłodze i zmienił się w dziewczynę.
Świetnie. - pomyślałam, sięgnęłam do pochwy przyczepionej do paska moich spodni, był tam mój drewniany sztylet.
- Cornelio. - mruknęłam.
- Witaj April. Nadal nie chcesz do nas dołączyć? - spytała.
- Nie. I nie zamierzam tego zrobić, po moim trupie! - krzyknęłam. Cornelia cmoknęła.
- Po twoim trupie? - spytała z uśmiechem. - Da się załatwić, najmłodsza łowczynio na świecie.
- Jakim prawem zjawiłaś się w Hogwarcie? - spytałam z pogardą w głosie.
- Myślisz, że ci powiem, Ryan? - spytała ze śmiechem. - April, jesteś taka naiwna. - warknęła i zbliżyła się do mnie, obnażając wampirze kły. Odsunęłam się od niej, dotknęłam plecami ściany. Spojrzałam w jej czerwone oczy, poczułam przypływ adrenaliny.
- Tak po prostu mnie zabijesz? - spytałam.
- April, ja wiem, że to ty mnie chcesz zabić. - mruknęła.
- Nie mam powodu. Dołącz do nas.
- Mam dołączyć do zwykłych śmiertelników? - zaśmiała się.
- Cornelio, nie zapominaj, jesteśmy czarodziejami i czarownicami, a nie mugolami. - mruknęłam.
- Szczegół. - zaśmiała się.
- Ty w zasadzie... jesteś martwa! - krzyknęłam z uśmiechem.
- Brawo geniuszu! - zaśmiała się.
- Puść mnie! - krzyknęłam wyrywając się z uścisku wampirzycy. - Cornelia!
- Oddaj sztylet. - zarządziła. Milczałam. Walnęła mnie w policzek, nie wydałam żadnego dźwięku.
- Oddaj ten cholerny kawał drewna! - krzyknęła ponownie bijąc mnie w policzek. - April!
- Nel, puść mnie! - krzyknęłam.
- A co dostanę wzamian? - spytała.
- Co będziesz chciała. - szepnęłam wyzywająco, patrząc jej w oczy porządliwie. Aktorka że mnie niezła.
- Wszystko? - spytała przylegając do mnie jeszcze mocniej.
- Tak. - mruknęłam. Zbliżyła się do mnie, wzięła moją twarz w dłonie. Przejechała językiem po mojej wardze i...
- Mam cię! - krzyknęłam i popchnęłam ją na sofę. Usiadłam na niej i zaczęłam ją bić. Ona złapała mnie za nadgarstki i przyciągnęła do siebie.
- Gadaj po co tu przyszłaś?! - krzyczałam. Nie odzywała się, tylko położyła ręce na moich pośladkach. - Bierz te łapy pijawo!
- Będę cię dotykać kiedy będę chciała i gdzie będę chciała! - krzyknęła zaciskając ręce na moim tyłku.
- Bo jesteś bogatą, rozpieszczoną lalą? - spytałam ironicznie.
- Tak jakby. - zaśmiała się.
- Cornelio, puść mnie i odleć sobie, nietoperku. - mruknęłam. - Po co tu przyszłaś? Powiedz mi.
- Nigdzie nie idę! - krzyknęła.
- Chcesz mieć to w serduszku? - spytałam wyciągając drewniany sztylet. Nie wiem jakim cudem go wyciągnęłam.
- Dobra, dobra, już idę! - krzyknęła. Spojrzałam w jej oczy. Wstałam i pociągnęłam ją za rękę. Zaprowadziłam ją pod okno, a te otworzyłam.
- Nie wracaj tu więcej! - krzyknęłam. Ona zmieniła się w nietoperza i odleciala.

Perspektywa Rose.

Siedzieliśmy z Alem w naszym dormitorium. Spojrzałam na jego twarz o bystrych rysach. Zaczął filozoficznie gładzic podbródek.
- Al? - spytałam.
- Hm? - mruknął.
- Nad czym tak myślisz? - spytałam. Nie odezwał się. I westchnął. - Arri?
- Tiaaaaa. - mruknął. - Nie widzieliśmy się od dwóch dni!
- To leć do niej! - uśmiechnęłam się.
- Nie. Napewno jest zajęta. - szepnął.
- Albusie Sewerusie Potterze! - krzyknęłam. - Natychmiast leć do Arrisony Howgan!
- Jest zajęta! - krzyknął. Spojrzałam na niego krzywo.
- Już! - krzyknęłam. Podszedł do lustra i poprawił wygląd.

Perspektywa Albusa.

Stanąłem przed lustrem, zmierzwiłem włosy i uważnie przyjrzałem się sobie. Jak zawsze wyglądałem zniewalająco! Zdecydowanym krokiem wyszedłem z pokoju. Siedziała tam, wyglądała tak pięknie w świetle ognia z kominka! Podszedłem i zakryłem jej oczy, podskoczyła lekko.
- Hej... - szepnęła.
- Cześć kocie. - uśmiechnąłem się.
- Chciałeś pogadać? - spytała obojętnie.
- Tak. - powiedziałem. - Czy to co jest między nami... Jest prawdziwe? Unikasz mnie od dwóch dni.
- Al ja cię kocham... ale nie możemy być razem. To dla twojego dobra! - wytłumaczyła i wstała.
- Arri, co się dzieje? - spytałem.
- Nieważne. - szepnęła i pobiegła do swojego dormitorium. Spojrzałem na miejsce w którym jeszcze przed chwilą była i usiadłem przed kominkiem.

Perspektywa Rose.

Siedziałam w swoim pokoju.
- „ Spośród wszystkich ludzi dzisiaj wybieram Cię,
i bez trudu w całym tłumie dostrzegam, że,
ten którego szukam przecież jest obok mnie,
chyba widzę jak wyglądać mógłby nasz świat." - nuciłam wesoło. Czekałam na kogokolwiek. Po jakimś pół godziny nucenia w kółko tej samej piosenki w drzwiach stanął chłopiec z gitarą - Scorpius.
- „Chłopiec z gitarą byłby dla mnie parą"! - zaśpiewałam melodyjnie jak go zobaczyłam.
- Ładnie śpiewasz. - uśmiechnął się.
- Ty napewno ładniej. - wyszczerzyłam ząbki. - Zaśpiewaj mi!
- Myślisz, że po co tu przyszedłem? - spytał siadając na obok mnie. Wziął gitarę i zaczął grać. Po chwili dodał śpiew:
- „Bo przecież kocham cię
i nigdy nie przestanę,
kocham cię
i zjem cię na śniadanie,
kocham cię
i tylko ty kochanie aniołem w niebie,
ja wierzę w ciebie". - zaśpiewał swoim nieskazitelnie czystym głosem. Uśmiechnęłam się do niego.
- Wow. Dedykacja dla mnie, czy przypadkowy tekst? - spytałam z uśmiechem.
- A jeśli powiem, że dedykacja dostanę buziaka? - spytał łobuzersko.
- Świnia! - walnęłam go poduszką.
- Ej Rosie. - szepnął i odłożył gitarę. Spojrzałam na niego maślanymi oczami. - Jesteś naj... - zaczął, ale do pokoju wszedł Al. Miał wilgotne oczy i policzki.
- Co on tu robi? - spytał Potter.
- Co się stało Al? - spytałam z troską i usiadłam obok niego obejmując go ramieniem. Milczał. - Al. Albus.
- Arri, okej? - mruknął. - I teraz się ode mnie odczep. - mruknął i schował się pod kołdrą. Podeszłam do Scorpiusa i objęłam go rękami.
- To poważna sprawa. - szepnęłam w tors Malfoya, bo byłam dużo niższa.
- Ja już lepiej pójdę. - mruknął bawiąc się moimi włosami.
- Nie. - podniosłam głowę na parę cali i spojrzałam mu w oczy. Natomiast on zniżył głowę.
- Rose. - szepnął. - Ja już lepiej pójdę, bo on chyba nie chce żebym tu był. - wskazał skinieniem głowy Ala.
- Proszę zostań ze mną. - popchnęłam go na łóżku i usiadłam mu na kolanach. - On potrzebuje jak najwięcej wsparcia...
- Ale nie wroga. - mruknął.
- Wy się kumplujecie. - mruknęłam  we wgłębienie szyi Malfoya. Położyłam się na łóżku i zasnęłam.
*
Siedziałam na jakiejś polanie. Było gorąco i pachniało igliwiem z lasu niedaleko łąki. Byłam sama, sama jak palec. Patrzyłam się tępo przed siebie, ktoś zakrył mi oczy.
- Rosie, skarbie.
- Hm?
- Rosie. - odkrył mi oczy, spojrzałam, był to Scorpius. Jak zawsze wyglądał bardzo atrakcyjnie, miał garnitur, platynowe włosy (już bez różu) wpadały mu do oczu. Zgarnęłam jego włosy z czoła.
- Rose! Rosie! - krzyknął. Otwarłam powoli oczy, to był sen.
- Dlaczego mnie obudziłeś? - spytałam ziewając.
- Jest ósma. A co śniło ci się coś fajnego? - spytał. Zarumieniłam się lekko.
- Nieeee... - uśmiechnęłam się głupio. - Byłeś tu całą noc?
- Tiaaaaa. - ziewnął. - Pilnowałem ciebie i jego.
- Nie spałeś? - spytałam z troską.
- Z godzinę spałem. - wtulił się w moje płomienno rude włosy.
- Scorpius... - szepnęłam i pogładziłam go po włosach. - Dlaczego? Mogłeś pójść do siebie.
- Rose cicho. Jesteś dla mnie jak siostra, martwię się o ciebie. - szepnął.
Jak siostra?! - pomyślałam zła i przygryzłam wargę.
- Fa... Fajnie. - uśmiechnęłam się.
- Co się dzieje mała? - spytał z troską.
- Nie nazywam się „mała". - oburzyłam się. - Nieważne.
- Możesz mi zaufać. Jeszcze trochę minie zanim Al się obudzi. - szepnął.
- Ja nie śpię! - burknął Potter.
- Podsłuchiwałeś? - spytaliśmy jednocześnie.
- Nie. - mruknął. - Jestem zbyt zajęty.
- Al powiedz co się dzieje! - krzyknęłam bawiąc się włosami Scorpiusa.
- Nieważne! - krzyknął zdenerwowany i poszedł do łazienki.
- To coś poważnego. - szepnęłam zmartwiona. - Patrz na jego szafkę nocną, są na niej mugolskie tabletki nasenne, przeciwbólowe... I narkotyki.
- Al zaczął brać? - spytał Scorpius.
- Najwidoczniej. - szepnęłam.
- Trzeba coś z tym zrobić. - mruknął. Al wyszedł z łazienki. Spojrzał na mnie i usiadł na swoim łóżku. Wstałam, wzięłam ubrania i ruszyłam do toalety.
*
Wyszłam z łazienki po drodze ubierając koszulkę, Scorpius spojrzał na mój brzuch, na co ja się zarumieniłam. Usiadłam na łóżku i spojrzałam na Albusa z zaciekawieniem. Siedział pod kołdrą. - Al? - spytałam.
- Hm?
- Co robisz? - zapytałam.
- Nieważne! - podniósł głos. Wstałam, wzięłam jakąś książkę i ruszyłam do pokoju wspólnego. Chwile później przybiegł Scorpius.
- Scor, zostaw mnie. Ja idę na śniadanie. - mruknęłam. I wyszłam. Poszłam do Wielkiej Sali. Siedzieli tam prawie wszyscy, skierowałam się do Jamesa. Usiadłam obok niego.
- Stało się coś? - spytał.
- Twojemu bratu coś dolega. - powiedziałam zmartwiona.
- Co mu się stało?
- Bierze mugolskie tabletki nasenne i przeciwbólowe, oraz narkotyki i na dodatek nie śpi. - powiedziałam na jednym wdechu. James westchnął głośno i splotł ręce.
- Ja się tym zajmę. Idź do stołu... - zaczął patrząc w jedną stronę. Wzruszyłam ramionami i poszłam do Stołu Slytherinu. James cały czas patrzył się na... April... Usiadłam obok niej.
- Hej. - szepnęłam.
- Co tam? - spytała ze znudzoną miną.
- Mój kuzyn się chyba w tobie zabujał. - wzruszyłam ramionami. Chwilę milczała.
- Czekaj co? - spytała. - Że Al?
- James.
- Ten gryfoński lowelas?! Nie jestem zainteresowana. Mam ciekawsze rzeczy do roboty, jestem zajęta.
- Czyli James nie ma u ciebie szans? - spytałam.
- To arogancki dupek, okej? Tydzień temu widziałam go z Iriss Parkinson, a wczoraj z prefekt naczelną z Ravenclawu. Jak jej tam było? O! Rowena Clear. Niedość, że wzór cnót i kujon, to jeszcze ładna! - oburzyła się. - I te imię!
- James i Iriss?! - krzyknęłam.
- Tiaaaaa. - westchnęła. - Twój kuzyn to dupek i tyle, kiedyś widziałam jak ślini się do Thomasa Justice! Tak do faceta!
- Zaraz, Thomas się podoba Lilce! - oburzyłam się. - I że James pedałem?!
- A czy ja bym cię okłamywała? - spytała.
- Nie. Chyba. - mruknęłam.
- Naprawdę uwierz. - szepnęła i zaczęła jeść tosta z dżemem truskawkowym. Poszłam w jej ślady i również zaczęłam jeść.
*
Poszłam do lochów. W Pokoju Wspólnym było pusto. Z wyjątkiem jednej osoby siedzącej na fotelu.
- Czekałem na ciebie, skarbie. - powiedział i poprawił brązowe włosy wpadające do zielonych oczu.

***************
Potrzymam was w niepewności :) Pozdro.